Papugi kozie czerwonoczelne (Cyanoramphus novaezelandiae), zwane niegdyś papugami nowozelandzkimi, a obecnie także modrolotkami czerwonoczelnymi, są najpopularniejszymi papugami nowozelandzkimi. Do XIX wieku populacja tego gatunku w naturalnym środowisku była bardzo liczna, papugi tworzyły wielkie stada. Obecnie ptaków tych jest znacznie mniej i żyją w parach lub rodzinnych grupach. Papugi kozie po raz pierwszy przywieziono do Europy w 1864 roku do londyńskiego ZOO.
Gatunek ten jest odporny na niskie temperatury i w wolierach zewnętrznych mogą przebywać przez cały rok. W naszym klimacie jednak przez okres zimowy lepiej je trzymać w pomieszczeniach ogrzewanych. W wolierach można je trzymać razem z łuszczakami i innymi spokojnymi papugami np. z papużkami falistymi czy liliankami. Jeżeli hodujemy papugi w klatce, to jej wymiary muszą być dość duże, aby ptak mógł swobodnie fruwać. Papugi kozie są wyjątkowo ruchliwe i wszędobylskie. Są to ptaki bardzo sympatyczne, ufne i niezwykle kontaktowe. Łatwo się oswajają i przywiązują do człowieka. Można je trzymać pojedynczo, ale najlepiej parami. W klatce nie musi być dużo drążków, gdyż papugi te dużo czasu spędzają na gruncie. W czasie wspinania po siatce klatki nie używają dzioba. Po ziemi skaczą, podobnie jak nasze wróble. Pokarm chętnie zbierają z ziemi. Podane jedzenie rozgrzebują i rozrzucają nogami, zanieczyszczając otoczenie. Aby zapobiec rozsypywaniu pokarmu, należy podawać je w korytku z wysokimi ściankami, co najmniej 5 cm. Ptaki te chętnie i często korzystają z kąpieli. Ich głos przypomina meczenie młodej kózki. Niektóre osobniki można nauczyć naśladować kilku słów. Ponieważ w wolierze papuga kozia porusza się głównie po ziemi, gdzie także żeruje, często dochodzi do inwazji pasożytów jelitowych, zwłaszcza nicieni.
euroanimal.pl
Dzisiaj stronę odwiedziło już 34 odwiedzający (41 wejścia)
Copyright grajgul
